من اے حس مبهم تُ را دوست دارم

مرا بخاطرت بسپار که پروانه وار دورِ دلت گشته‌ام. مرا که از جان بیشتر خواستمت . که رگِ خوابم در دستهای پر مهرِ توست . که همچون خونی ، در شریانِ دوست داشتنم جاری . مرا که هنوز و همیشه در سرم هوایِ دیدن توست . که نخواستنت را بلد نشده ام . که حالِ خرابم ، از پاییز خرابتر است و از شب ، تارتر . مرا به خاطرت بسپار ‌‌‎‌چه شب‌ها من‌ وآسمان تا دم صبح سرودیم نم نم تُ را دوست دارم نه خطی ، نه خالی نه خواب و خیالی من اے حس مبهم تُ را دوست دارم سلامی صمیمی تَر از غم از صدایت می بوسمــ ت را...